قرقیزستان یا بهصورت رسمی «جمهوری قرقیز»، کشوری است کوهستانی که به سوئیس آسیای مرکزی شهرت دارد. جمعیت بالغ بر 86 درصدی مسلمان، همسایگی با چین، قزاقستان، ازبکستان و تاجیکستان، سابقه حضور در مسیر جاده ابریشم تاریخی و قرارگیری در کمربند موسوم به خارجه نزدیک روسیه و قرابت جغرافیایی و فرهنگی با کانونهای مهم تمدنی نظیر ایران و شبه قاره هند، اهمیتی ویژه به این کشور بخشیده و آنرا به یکی از کانونهای توجه و رقابت کنشگران منطقهای و بینالمللی تبدیل کرده است. اقدام امریکاییها در احداث پایگاه نظامی ماناس در این کشور در فضای پس از 11 سپتامبر و تلاش منجر به موفقیت دولت فعلی قرقیزستان در تعطیلی این پایگاه، نمونهای از این کشاکشها است. تنظیم مناسبات بین غرب و روسیه و در شرایط کنونی چین، از فرصتها و دشواریهای مداوم سیاست خارجی این کشور است. قرقیزستان از لحاظ سیاسی و نظام حکومتی نیز یک استثنا در میان 5 کشور آسیای مرکزی است. بر خلاف این کشورها از بدو فروپاشی شوروی نه یک نومنکلاتورا بلکه یک منتقد نظام شوروی در رأس حکومت قرار گرفت. تاکنون دو انقلاب رنگین در این کشور به وقوع پیوسته و چهرههایی چون عسگر آقایف، قربانبیک باقییف، رزا اوتنبایوا و آلمازبیک آتامبایف تا به امروز در رأس قدرت در این کشور قرار گرفتهاند، و امر سیاسی در این کشور ضمن پویایی، با بیثباتی و تحولات عمیقی روبرو بوده است. در این میان جمهوری اسلامی ایران همواره در تلاش برای سامان دادن به مناسباتی سازنده، روبهرشد و چندوجهی با بیشکک بوده است که سفر اخیر وزیر امور خارجه کشورمان به قرقیزستان در همین چارچوب صورت گرفته است. در این گفتوگو دیدگاههای آقای علی مجتبی روزبهانی سفیر جمهوری اسلامی ایران در قرقیزستان را درباره مناسبات دو کشور جویا شدهایم. ایشان سابقه ماموریت دیپلماتیک در شوروی، فدراسیون روسیه، عمان و سفارت در فیلیپین را در کارنامه دارد.