بنا بر خبر الجزیره (۲۲ آبان ۹۵) رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه طی اظهاراتی اعلام داشته است: در حال حاضر نفوذ فارس (تمدن) در عراق گسترش پیدا کرده و موضع گیری حشدالشعبی در حمایت از نفوذ فارس ها پسندیده نیست. وی همچنین حشدالشعبی را تهدیدی برای مردم موصل و ترکمن ها دانسته است.
هدف اردوغان در اشاره به فارس و عدم اشاره به نام ایران، ایران را معادل فارس عنوان نمودن و زمینه چینی برای تفرقه داخلی و تحریک خارجی است. ایران سرزمین همه اقوام ایرانی اعم از کرد، ترک، فارس، لر، ترکمن، بلوچ و... بوده و چون ترکیه تبلور نام یک قوم نیست.
اردوغان خود بیش از همه می داند که دروغ می گوید، اما با استفاده از تکنیک گوبلز، دروغ را هم بزرگ و هم قاطع می گوید تا باورش را برای مخاطبان راحت تر بنماید. نه ایران معادل فارس است و نه حشدالشعبی تهدیدی برای موصل و ترکمن ها می باشد. هم ایران و هم حشدالشعبی زیر نظر دولت عراق در حال مبارزه با سرطانی به نام داعش هستند که تولید اردوغان است. جالب است تا دیروز که موصل در دست داعش بود، مردم و ترکمن های این شهر در تهدید نبودند و امروز که این منطقه در حال رهایی از تروریسم است، در تهدید می باشند. درد اردوغان درد مردم نبوده و نیست، بلکه درد صدمه خوردن داعش است. درد اردوغان حاصل ضربه ژئوپلتیکی ناشی از قدرتمند شدن بغداد است. داعشی که مولود اردوغان بوده است، در حال حاضر با مدیریت دولت عراق و نیروهای بسیج مردمی در حال اضمحلال است. نابودی داعش به معنای کاهش قدرت ترکیه تحت مدیریت اردوغان، در عراق است.
ایران پس از انقلاب داعیه جز داعیه اسلام خواهی نداشته و ندارد. برعکس این آنکار بوده است که با همراه شدن با کشورهای مرتجع عرب، سر ستیز با ایران و اسلام انقلابی داشته و بر طبل جنگ مذهبی و قومی می کوبد. سخنان اردوغان، بیش از همه شایسته اردوغانی است که نسبت به جنایات داعش سکوت کرده و انواع کمک های و پشتیبانی ها را از داعش کرده و می نماید. اردوغان با نمایش مبارزه  ظاهری با داعش تاکنون هیچ مواجهه جدی با این گروه نداشته و تحت هدایت ترکیه، داعش با تغییر نام همچنان در قالب گروه های دیگری چون احرار الشام، ارتش آزاد، جبهه النصره بلای جان مردم عراق و سوریه می باشد. اگر اردوغان کمی صداقت داشت، بجای نادیده گرفتن حاکمیت ملی عراق و سوریه و تجاوز به خاک این دو کشور، در کنار دولت عراق قرار گرفته و به جای مبارزه نمایشی با داعش، با این گروه مبارزه جدی می کرد. ترکیه و اردوغان تمامیت خواه گرفتار دالان تنگ تاریخ گذشته و آرزوهای دور و درازی شده اند که دست یافتن به آن امکان ندارد.
ایران نماینده اسلامی است که در چند دهه گذشته بزرگترین حامی فلسطین در قبال دولت اشغالگر صهیونیستی بوده و می باشد. همان دولتی که اردوغان با آن امروز در ماه عسل روابط است. از منظری حمایت سال های اخیر ترکیه از داعش و کلنگی نمودن سوریه و تخریب عراق در واقع خدمت به تل آویو بوده و اسراییل مدیون اردوغان و ترکیه ای می باشد که بسترساز راحتی خیال اسراییل گردیده است. ایرانیان چون او به دنبال گسترش نفوذ تاریخی نبوده و نیستند. اگر ایران بزرگ است و نفوذ دارد این نفوذ بیش از قدرت مادی حاصل نفوذ معنوی برخاسته از فرهنگ اسلامی است. اگر داعیه ایران بر محور ملی گرایی بود تمام خاورمیانه از جمله ترکیه می توانست در دایره این داعیه قرار گیرد.
 دغدغه ایران، دغدغه حاکم نمودن منطق و عقلانیت بر بی خردی، فریب و نیرنگ است. در این میان ما به عنوان ایران، ترکیه را معادل اردوغان ندانسته و می دانیم که اردوغان نیز دوره ای دارد و سرانجام رفتنی است. ما، عراقی ها و سوری ها رفتار اردوغان را فراموش نکرده و نخواهیم کرد. اردوغان نمود قرآن بر سرنیزه کردن است. اردوغان در لباس دمکراسی و اسلام خواهی با حمایت از داعش به ریشه اسلام و نهال دمکراسی و به طور کلی به باورهای مردم زد. سیاست آلوده و ماکیاولی اردوغان کاری با اسلام کرد که زمانی دراز لازم است تا ذهن ها نسبت به اسلام اصلاح شود. اردوغان در نقش یک سنی و ملی گرایی افراطی به دوستان خود در ترکیه نیز رحم نکرده و نمی کند. آسیب شناسی رفتارهای اردوغان نسبت به ترکیه، اسلام و مردم منطقه بعدها چندین واحد درسی خواهد شد. اردوغان بیش از آنکه از خطر فارس بگوید، کافی است نگاهی به گفتارها و رفتارهای خویش انداخته تا درک نماید که کدام کشور بر محور ملیت پرستی و تعصب مذهبی گام برمی دارد. رقه، تلعفر، موصل، حلب و.... متعلق به مردم عراق و سوریه بوده و خواهد بود. باید چشم ها را گشود و دانست که فریب و ریاکاری در دنیای امروز برای همیشه جواب نداده و نخواهد داد.
اگر عثمانی مرده است که مرده است، امپراتوری فارس نیز یک رویاست و ایرانیان را با رؤیا کاری نیست. ایران بزرگ است و بزرگ خواهد ماند. ایران اگر بزرگ است این بزرگی ایران بیش از هر چیزی مدیون منش و معنویتی است که آبشخور آن قبل از هر چیزی، اسلام می باشد. نکته آنکه برای بازگشت به تعامل، عقلانیت، صلح و ... در سطح منطقه همچنان فرصت هست، به شرطی که دست از رؤیاها و زیاده طلبی ها برداشته شود.


*تحلیلگر و کارشناس ارشد سیاسی
منبع: دیپلماسی ایرانی